سیاست‌گذاری مبتنی بر شواهد: یک واقعیت علمی یا آرزویی محال؟

«سیاست‌گذاری مبتنی بر شواهد» (Evidence Based Policymaking) یکی از عبارت‌های پرتکرار در رسانه‌ها و پست‌های شبکه‌های اجتماعی است که دغدغه پرداختن به مشکلات جامعه را دارند. این اصطلاح اغلب بیانگر یک وضعیت آرمانی است: به ازای هر چالشی که در جامعه وجود دارد شواهد زیادی وجود دارد که باید یک سیاست مناسب جدید برای حل آن وضع شود.  اما سیاست‌گذاران تصمیم گیر با بی توجهی و تنگ نظری تمایلی به توجه به شواهد موجود ندارند و در نتیجه تغییر در سیاست شکل نمی گیرد یا سیاست مناسبی انتخاب نمی شود. در مطالعات سیاست‌گذاری این برداشت به چالش کشیده شده است تا جایی که اگر کسی فکر کند «سیاست‌گذاری مبتنی بر شواهد» حقیقتا امکان‌پذیر است، فردی ساده‌لوح بیش نیست. این مطالعات متذکر می شوند که دلیل خوش باوری به اصل سیاست‌گذاری مبتنی بر شواهد ناشی از «شفاف نبودن مفهوم سیاست‌گذاری مبتنی بر شواهد» و همچنین «عدم آگاهی از فرآیند سیاست‌گذاری» است. 

موفقیت یا شکست سیاست ؟!

حامیان یک سیاست‌ معمولا سیاست را موفقیت‌آمیز جلوه می‌دهند، در حالی که مخالفان از سیاست به عنوان شکست یاد می‌کنند. اما در حقیقت نتایج سیاست اغلب جایی بین این دو نگاه قرار می‌گیرد. بررسی موفقیت سیاست با دشواری مضاعف همراه است زیرا که سیاست ابعاد متعددی دارد، که باعث می شود از برخی جهات موفق باشد اما از جهات دیگر، بر اساس واقعیت‌ها و تفسیر آن‌ها، موفق جلوه نکند. برای به تصویر کشیدن موفقیت سیاست لازم است تا مجموعه‌ای از ابعاد سیاست با تکیه بر بهبود سیاست، ارزش عمومی، عملکرد و استراتژی بررسی شود تا هم دست‌آوردهای سیاست و هم خلاهای موجود که نیاز به پر شدن دارند نمایان شوند.

نظریه های پسا اثبات گرایی در سیاستگذاری

 

 

چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید:

چرخش به سمت نظریه های پسا اثبات گرایی

(برگرفته شده از Raul Perez Lejano)

 

تصوری که ما از فرایند سیاستگذاری داریم و اینکه تحلیلگران سیاست چگونه کار خود را انجام می دهند به یک برداشت کلی از فرایند سیاستگذاری باز می گردد. ما تصور می کنیم که سیاستگذاری یک فرایند ساده و مستقیم را از شروع تا انتها طی می کند. اما پژوهشگران پس از انجام پژوهش های متعدد به تدریج این دیدگاه را نقض کرده اند و در عوض از پیچیدگی زیاد، چند بُعدی بودن مشکلات و قطعی نبودن راهکارها صحبت می کنند.

این تغییر نگاه آنقدر اهمیت دارد که پژوهشگران اصطلاح «چرخش استدلالی» (Argumentative Turn) را برای آن به کار برده اند. خُب در حال حاضر چنین تغییر نگرشی برای دانش سیاستگذاری تبعات دوگانه ای را به همراه دارد. هم باعث شده تا یک روح تازه ای در دانش سیاستگذاری دمیده شود و هم دو دستگی ای را بین نظریع پردازان ایجاد کرده است. در نتیجه پژوهشگران سیاستگذاری با یک چالش مواجه شده اند که « علم ما چه چیزی را نشان می دهد؟» و یا حتی « اشتباه ما در کجا است؟»

مدل مرحله ای در سیاستگذاری: چرخه سیاست

 

مدل چرخه سیاستگذاری چیست؟

توضیح مدل در 3000 کلمه

مقدمه:

 کلاسیک ترین روش مطالعه سیاستگذاری استفاده کردن از یک مدل مرحه ای است.

مدل چرخه سیاست هدفش ساده تر کردن و نظم بخشیدن به فرایند سیاستگذاری در ذهن ماست. با کمک این مدل می توان مراحل مختلف سیاستگذاری را به صورت بخش بخش درآورد تا تحلیل مراحل به صورت مجزا امکان پذیر شود. مراحل چرخه در طی زمان به شیوه های مختلفی بیان شده اند. با توجه به نوع نظام سیاسی مدل چرخه سیاست در کشورهای مختلف ممکن است تفاوت هایی داشته باشد. اما در هرصورت ایده اصلی چرخه سیاست همچنان ثابت است.

یک چرخه فرایند سیاستگذاری را تبدیل به مراحل مجزا و متوالی می کند. نقطه شروع فرضی چرخه زمانی است که سیاستگذاران یا بازیگران به یک موضوع خاص یا مشکل عمومی می اندیشند. سپس مراحل متعددی در پی آن می آیند. سرانجام چرخه به جایی می رسد که سیاستگذاران با موفقیت، شکست و بازخوردهای سیاستی که تصویب کرده اند، مواجه می شوند. آنها فکر می کنند که در ادامه کار باید چه تصمیماتی را بگیرند.

مزایا

به طور کلی استفاده کردن از مدل چرخه برای فهم سیاستگذاری از مزایایی برخوردار است:

• مدل ساده ای بوده و به راحتی درک می شود.
• در تقریباً تمامی نظام های سیاسی قابلیت پیاده سازی دارد.
•  مدل چرخه روان بودن سیاستگذاری را برجسته می کند.