تصمیم گیری در سیاستگذاری

ویژگی تصمیم گیری در سیاستگذاری: سیاستگذاری به منزله یک هنر واقعی

تصمیم گیری ها همیشه «مثبت» نیستند تا شاهد تغییر مهمی باشیم و یک پدیده جدیدی ظهور کند. در سیاستگذاری اغلب شاهد تصمیمات منفی هستیم که باعث می شوند تصمیمات قبلی همچنان پابرجا بمانند. یکی از دلایل تعدد تصمیمات منفی در برابر تصمیمات مثبت، الزامات تصمیمات مثبت است: توافق های قبلی، قوانین، نهادها و مقررات با تغییرات اساسی مواجه می شوند. به ندرت تصمیمات مثبت به صورت تغییرات حاشیه ای یا تدریجی ظاهر می شوند.

بازیگران سیاسی دخیل در مرحله تصمیم گیری محدودتر از بازیگران فعال در دیگر مراحل سیاستگذاری هستند. تنها بازیگران دارای مشروعیت قانونی لازم تصمیم گیری می کنند. حتی تصمیم گیری در زمان اتخاذ سیاست با تصمیاتی که در حین اجرای سیاست ها و ارزیابی انجام می شود تفاوت دارد. هرچند در تمامی این مراحل نوعی تصمیم گیری رقم می خورد، اما تنها در هنگام اتخاذ سیاست است که کار تصمیم گیری به صورت متمرکز انجام می شود. به طور کلی ویژگی مرحله تصمیم گیری سیاست برابر است با:

چگونه دولت ها می توانند سیاست های عمومی بهتری اتخاذ کنند؟

(مسأله پردازش اطلاعات و توصیه های سیاستی)

 

یکی از باورهای رایج بین شهروندان این است که دولت ها همواره تصور ناقص یا اشتباهی از مشکلات جامعه دارند که دلیل اصلی آن هم نداشتن اطلاعات کافی است. اما بررسی های انجام شده نشان می دهد که عکس این موضوع بیشتر صحت دارد. دولتمردان همواره با هجمه زیادی از اطلاعات مواجه می شوند و برای بررسی آنها و دست یافتن به منشأ مشکلات با سختی زیادی مواجه هستند. زیرا اگر قرار باشد تمام وقت خود را به این اطلاعات اختصاص دهند، نه تنها از انجام فعالیت های روزانه خود درمانده می شوند، بلکه حتی فرصت کافی برای ارایه راه حل نمی یابند. از همین جهت آنها از استراتژی تفویض اختیار استفاده می کنند تا در مقابل واگذاری بخشی از اختیارات خود به نهادی زیرمجموعه خود، بتوانند مشکلات را به نحو بهتری برطرف کنند. از ظاهر این کار چنان بر می آید که ظرفیت دولت ها برای پردازش اطلاعات افزایش می یابد و آنها می توانند در فواصل زمانی کوتاه تر به مشکلات بیشتری پاسخ دهند و رضایت شهروندان را بدست آورند.