هنر تحلیل سیاست - روش های کلاسیک

مجموعه مطالب تحلیل سیاست (2)

مدل های کلاسیک تحلیل سیاست خواسته های مشتری (درخواست کننده تحلیل) را محور تحلیل قرار می دهند. این مدل گام های لازم را جهت تحلیل سیاست برای پژوهشگران ترسیم می کنند. شروع تحلیل با شناسایی و تعریف یک مشکل عمومی شروع شده و تا ارزیابی اثر راه حل های مختلف بر مشکل ادامه می یابد. مدل ها دارای 5 مرحله کلی مشترک می باشند که به همین دلیل مدل های تحلیل سیاست کلاسیک را با عنوان تحلیل های پنج مرحله ای می شناسند. این پنج مرحله کلی عبارتند از:

1. تعریفی از مشکل عمومی ارائه کنیم که دغدغه مشتری است.
2. راه حل هایی را که به لحاظ فنی و سیاسی مناسب هستند را طراحی کنیم.
3. از یک مقیاس برای سنجیدن راه حل های مختلف استفاده کنیم (مانند میزان مطابقت با ارزش ها و اهداف سیاسی)
4. پیامد اجرای راه حل ها را محاسبه کنیم.
5. نظر نهایی خود را با انتخاب بهترین راه حل به مشتری ارائه کنیم.

توجه داشته باشیم که راه حل های ما باید با شرایط واقعی جامعه و محیط سیاسی حاکم همخوانی داشته باشند. نحوه بیان مشکل و  راه حل باید مختصر و مفید بیان شود تا جذابیت خود را برای مشتری حفظ کند. مشتریان ما عموماً افراد پرمشغله ای و دارای محدودیت زمانی اند؛ به همین دلیل نباید راه حل ما مبهم باشد که درگیری ذهنی برایشان ایجاد کند یا آنها را به برگزاری جلسات متعدد برای درک دیدگاه ما وا دارد.

در ادامه مراحلی را که تحلیلگر سیاست می بایست برای تحلیل سیاست انجام دهد بیان می شود. توجه داشته باشید که در سبک های های مختلف مراحل تشریح شده دارای محتوای مشابهی هستند.

چگونه دولت ها می توانند سیاست های عمومی بهتری اتخاذ کنند؟

(مسأله پردازش اطلاعات و توصیه های سیاستی)

 

یکی از باورهای رایج بین شهروندان این است که دولت ها همواره تصور ناقص یا اشتباهی از مشکلات جامعه دارند که دلیل اصلی آن هم نداشتن اطلاعات کافی است. اما بررسی های انجام شده نشان می دهد که عکس این موضوع بیشتر صحت دارد. دولتمردان همواره با هجمه زیادی از اطلاعات مواجه می شوند و برای بررسی آنها و دست یافتن به منشأ مشکلات با سختی زیادی مواجه هستند. زیرا اگر قرار باشد تمام وقت خود را به این اطلاعات اختصاص دهند، نه تنها از انجام فعالیت های روزانه خود درمانده می شوند، بلکه حتی فرصت کافی برای ارایه راه حل نمی یابند. از همین جهت آنها از استراتژی تفویض اختیار استفاده می کنند تا در مقابل واگذاری بخشی از اختیارات خود به نهادی زیرمجموعه خود، بتوانند مشکلات را به نحو بهتری برطرف کنند. از ظاهر این کار چنان بر می آید که ظرفیت دولت ها برای پردازش اطلاعات افزایش می یابد و آنها می توانند در فواصل زمانی کوتاه تر به مشکلات بیشتری پاسخ دهند و رضایت شهروندان را بدست آورند.