نهادهای دولتی از گذشته یکی از کانون های توجه علوم سیاسی بوده اند. علوم سیاسی سنتی از مطالعه نهادهای دولتی تشکیل شده بود. فعالیت های سیاسی حول نهادهای دولتی محدودی متمرکز شده اند که عبارتند از نهاد ریاست جمهوری، مجلس، دادگاه ها، بروکرات ها و امثالهم. سیاست های عمومی توسط این نهادها به صورت مقتدرانه تعیین می شوند و برای اجرا و تحمیل آن به همه شهروندان ابلاغ می شوند. رابطه بین سیاست های عمومی و نهادهای دولتی تنگاتنگ است. به عبارتی سیاست های اتخاذ شده تنها زمانی تبدیل به سیاست عموی می شوند که یکی از نهادهای دولتی متولی آن بشود و با استفاده از اقتدار خود آن را به عموم بسط دهد.
