مروری مختصر بر ادبیات نهادگرایی و رابطه آن با سیاست های عمومی

نهادهای دولتی از گذشته یکی از کانون های توجه علوم سیاسی بوده اند. علوم سیاسی سنتی از مطالعه نهادهای دولتی تشکیل شده بود. فعالیت های سیاسی حول نهادهای دولتی محدودی متمرکز شده اند که عبارتند از نهاد ریاست جمهوری، مجلس، دادگاه ها، بروکرات ها و امثالهم. سیاست های عمومی توسط این نهادها به صورت مقتدرانه تعیین می شوند و برای اجرا و تحمیل آن به همه شهروندان ابلاغ می شوند. رابطه بین سیاست های عمومی و نهادهای دولتی تنگاتنگ است. به عبارتی سیاست های اتخاذ شده تنها زمانی تبدیل به سیاست عموی می شوند که یکی از نهادهای دولتی متولی آن بشود و با استفاده از اقتدار خود آن را به عموم بسط دهد.

چگونه دولت ها می توانند سیاست های عمومی بهتری اتخاذ کنند؟

(مسأله پردازش اطلاعات و توصیه های سیاستی)

 

یکی از باورهای رایج بین شهروندان این است که دولت ها همواره تصور ناقص یا اشتباهی از مشکلات جامعه دارند که دلیل اصلی آن هم نداشتن اطلاعات کافی است. اما بررسی های انجام شده نشان می دهد که عکس این موضوع بیشتر صحت دارد. دولتمردان همواره با هجمه زیادی از اطلاعات مواجه می شوند و برای بررسی آنها و دست یافتن به منشأ مشکلات با سختی زیادی مواجه هستند. زیرا اگر قرار باشد تمام وقت خود را به این اطلاعات اختصاص دهند، نه تنها از انجام فعالیت های روزانه خود درمانده می شوند، بلکه حتی فرصت کافی برای ارایه راه حل نمی یابند. از همین جهت آنها از استراتژی تفویض اختیار استفاده می کنند تا در مقابل واگذاری بخشی از اختیارات خود به نهادی زیرمجموعه خود، بتوانند مشکلات را به نحو بهتری برطرف کنند. از ظاهر این کار چنان بر می آید که ظرفیت دولت ها برای پردازش اطلاعات افزایش می یابد و آنها می توانند در فواصل زمانی کوتاه تر به مشکلات بیشتری پاسخ دهند و رضایت شهروندان را بدست آورند.